Opinia jest taka, orlik jest porządny, taki miś na miarę naszych możliwości ale do PC-9 to mu jednak aerodynamicznie trochę brakuje. I tak sporo już z niego wykrzesano i sporo poprawiono, ta modernizacja do TC-II ponoś serio dużo mu dała, ale to powoli jest granica możliwości. 68 개의 새로운 답변이 업데이트되었습니다. 질문에 대한: "to jest miś na miarę naszych możliwości - 085. To jest miś na skalę naszych możliwości"? 자세한 답변을 보려면 이 웹사이트를 방문하세요. 4726 보는 사람들 Pysznie było pisać scenariusz „Misia”. Kochany Staszku Barejo, kolejny raz rodacy nas krzepią. Tak! Nieznani jacyś wspaniali sprawcy posadzili dużego misia ze słomy na jednej z „patriotycznych” ławeczek, a obok powiesili napis: „To jest miś na miarę naszych możliwości i to nie jest nasze ostatnie słowo”. To jest "Miś" na miarę naszych możliwości. ŚP Bareja miałby pole do popisu. Max / 18 lutego 2021 r. o 09:50 To operator telefonii komórkowej ponosi odpowiedzialność, ponieważ nie "Miś" bardzo dobr "Miś" do dzisiaj jest filmem, do którego porównywane są kolejne komedie. Pamiętacie ten wyjątkowy film stworzony przez Stanisława Bareję? To jest miś na miarę naszych możliwości. Kasa leci, nic się nie stało. Przedsiębiorcy i podatnicy zapłacą . A to za sprawą liczniej grupy Polaków, którzy wyruszali na codzienne „spacery". Ich trasę wyznaczały istotne punkty poszczególnych miast – w Warszawie okolice ulicy Wiejskiej i Krakowskiego Przedmieścia na wysokości Pałacu Prezydenckiego. Jako spacerowicz uczestniczyłam w dyskusjach, ba, w debatach. Niemało mówiło się o demokracji. Podkreślano, że większość parlamentarna odpowie za swoje uczynki, za każdą przelaną łzę. Wszyscy pójdą siedzieć, a w najlepszym razie staną przed Trybunałem Stanu. Nikt im bowiem nie zapomni tego, co uczynili z Polską. Dla przeciwwagi jedna ze stacji telewizyjnych, która ma w logo granatowy okrąg i wpisaną w rozwartokątny trójkąt flagę Polski, prowadziła całkiem serio rozmowy o tym, że ledwie po zaprzysiężeniu bezpieka podjęła się rozpracowania Prezydenta. Utworzono jego portret psychologiczny i ustalono, że to ego prezydenta zawetowało dwie ustawy mające uzdrowić wymiar sprawiedliwości. On sam zaś zdradził obóz narodowy i nie wiadomo, co z nim (obozem) będzie dalej. Nie da się ukryć, że społeczeństwo dojrzało do debaty. Zdaje się ona jednak nie wykraczać poza sferę uprzedzeń, przekonań i emocji. Warto zatem zadać sobie pytanie, czy Polacy są na tyle demokratycznie dojrzali i na tyle prawniczo światli, by dyskusja o trójpodziale władzy lub znaczeniu konstytucji w codziennym życiu była w ogóle możliwa. W mojej ocenie niekoniecznie i właśnie dlatego aż tylu Polaków, mimo narodowego zrywu, pozostała w domach. Dyskusja nie jest nadto możliwa nie dlatego, że niezbadana siła nie pozwala narodowi zrozumieć stosunkowo prostych zasad (takich jak równowaga czy podporządkowanie). To my, prawnicy, nie potrafimy mówić o sprawach ważnych dla całego społeczeństwa na tyle jasno, aby tzw. przeciętny zjadacz chleba zrozumiał to, co mamy do przekazania. Łacińskie paremie, zwroty obcojęzyczne, „co do zasady", „reasumując", „konkludując", budowanie zdań wielokrotnie złożonych i żelazna zasada w relacjach z dziennikarzami: nieważne, o co cię pytają, mów swoje – wszystko to powoduje, że nie trafiamy do adresata, lecz wyłącznie łechcemy nasze ego. Ego – to należy podkreślić – i tak wielkie. Warto niekiedy przypomnieć sobie, że my, wszyscy prawnicy, tj. sędziowie, prokuratorzy, adwokaci, radcy, komornicy i notariusze, nie istniejemy dla siebie. Przeciwnie – służymy stronom postępowania, klientom, wierzycielom, dłużnikom oraz społeczeństwu. Niesiemy sprawiedliwość i pomoc. Miejmy zatem świadomość, że kryzys w społecznym postrzeganiu wymiaru sprawiedliwości to jest nasza odpowiedzialność i nasz upadek. W dużej mierze u jego podstaw leży nieumiejętność klarownego formułowania myśli i lekkie zadzieranie nosa, że oto jesteśmy kwiatem narodu, grupą wybraną i szczególną kastą. Tymczasem powinniśmy być jak ten miś. „A co robi miś? On odpowiada żywotnym potrzebom całego społeczeństwa. To jest miś na skalę naszych możliwości. My otwieramy oczy niedowiarkom. Patrzcie, mówimy, to nasze, przez nas wykonane i to nie jest nasze ostatnie słowo! I nikt nie ma prawa się przyczepić, bo to jest miś społeczny" (cytat z filmu„Miś"). Autorka jest adwokatem, redaktorem naczelnym „Pokoju adwokackiego" ( członkiem NRA. Chyba tytuł tematu mówi wszystko, zapraszam do dyskusji, cytatów, wspomnień związanych z "Misiem" 16-08-2005, 11:01 Dusqmad Dużo pisze Liczba postów: 450 Liczba wątków: 12 Znów kilka postów zostało usuniętych. W ciągu ostatnich dni sporo tu się dyskutuje na temat wprowadzeń do tematów. Przychodzą nowi użytkownicy, którzy nie wiedzą, iż panują tu pewne zasady, których wypadałoby przestrzegać. Otóż jedno zdanie to za mało, jak na wprowadzenie do tematu. Zainteresowanych bliższymi szczegółami oraz wyjaśnieniami odsyłam tu: Obszerne i dobrze napisane Recenzje filmów znajdziesz na O filmie na poziomie - Forum filmowe - komentuj i oceniaj filmy! 18-08-2005, 16:08 maciej Użytkownik Liczba postów: 90 Liczba wątków: 1 kapitalne... moja ulubiona polska komedia :D BARDZO porządna dziewczyna Trudno... co robić :D 26-02-2006, 17:20 Maik Dużo pisze Liczba postów: 320 Liczba wątków: 29 Wprawdzie preferuje "Brunet wieczorową porą" ale jedna z najlepszych komedi Barei i do czasu "Seksmisji" być może najlepsza Polska komedia jaka powstała. Także bardzo smutna muzyka pod koniec... Wzrusza... :cry: Swoją drogą - Zauważyłem że wiele komedi z czasu PRL ma dosyć pesymistyczne zakończenia... 11-09-2007, 22:31 Artur Użytkownik Liczba postów: 55 Liczba wątków: 0 Niby które (po za tymi specyficznymi dla takich zakończeń czyt. dramaty, filmy historyczne itd) 12-07-2008, 15:01 OGPUEE Stały bywalec Liczba postów: 7,465 Liczba wątków: 26 Niepopularny pogląd: Miś jest przereklamowany i na moje jego kultowość wynika z dokumentacji absurdów PRL-u. Choć pewnie niektóre ukazane rzeczy na potrzeby komediowe zostały "podkręcone", np. kręcenie epopei filmowej (filmy w tym okresie komuny stały generalnie na wysokim poziomie). Film nie dość, że realizacyjnie to tragedia, to fabuła jest ledwo trzymającym się zlepkiem scenek i ma antypatycznego głównego bohatera. Kilka momentów jest naprawdę zabawnych jak kot przebrany za królika (i pruski dziedzic), Wesoły Romek czy Wujek Dobra Rada. Nigdy nie śmieszyła mnie pokazywana PRL-owska rzeczywistość Barei z powodu świadomości, że ludzie rzeczywiście musieli się z tym mierzyć na co dzień i cieszy mnie, że urodziłem się w normalniejszych czasach. Aktorka grająca kochankę Ochódzkiego beznadziejnie gra. 5/10 12-06-2020, 21:06 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 12-06-2020, 21:16 przez OGPUEE.) nawrocki Red Crow Liczba postów: 11,966 Liczba wątków: 49 (12-06-2020, 21:06)OGPUEE napisał(a): Aktorka grająca kochankę Ochódzkiego beznadziejnie gra. Kolejny występ zaliczyla raptem 26 lat pozniej w "Job" Niewolskiego. :) 12-06-2020, 21:13 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 12-06-2020, 21:14 przez nawrocki.) Gieferg Captain Skullet Liczba postów: 17,630 Liczba wątków: 127 Widziałem cały jeden raz, kilka lat temu i dzisiaj nie jestem już w stanie powiedzieć o czym był ten film. Żadnych kultowych cytatów też nie pamiętam. Change That Ring Tone. Get Some Guns N Roses, Or Something. Lauren Hissrich is shit at her job. 12-06-2020, 21:32 Krismeister Grał z Cruisem na plaży Liczba postów: 3,991 Liczba wątków: 11 Bluźnicie Panowie. Ostatnio leciał chyba na Stopklatce i zdążyłem na samą końcówkę, i z tym, że film jest zlepkiem scen się zgadzam. Tylko że dla mnie te sceny są zabawne, więc "Misia" uważam za absolutny klasyk, "Rozmowy Kontrolowane" może o jeden poziom niżej ale to wciąż bardzo dobre dzieło, o "Rysiu"... nie rozmawiamy, 12-06-2020, 22:48 Doppelganger Do the crane, Danny-boy! Liczba postów: 3,921 Liczba wątków: 9 Być może trzeba być trochę starszym aby ten ogarniać. Dla mnie chyba każda, powtarzam, każda scena ma w sobie coś śmiesznego albo jakiś szczegół który zwraca uwagę. Jest to niezwykły wręcz absurd który aby zrozumieć trzeba choć trochę pamiętać. Pierwsze z brzegu: szukali jasno określonego dublera (łysego faceta koło 40tki) do filmu "Ostatnia paróweczka Hrabiego Barry Kenta" (swoją drogą już tytuł rozwala). Dali ogłoszenie do gazety. I co? Zgłosiło się 125 osób, przekrój od dzieci do dziadków 90 lat, nawet kobiety, w tym bliźniaczki, stare babcie które stanęły w kolejce bo myślały "że coś dają", uliczny muzykant z Pragi... W ogóle całe to poszukiwanie dublera, z tymi wizytami w barze APIS, a potem z ta popijawą w melinie... Eh... Bareja to był geniusz i fenomenalny obserwator. Na zawsze 10/10. 12-06-2020, 23:50 Krismeister Grał z Cruisem na plaży Liczba postów: 3,991 Liczba wątków: 11 "Ja też kiedyś byłem murzynem i grałem w kosza". 13-06-2020, 00:01 Doppelganger Do the crane, Danny-boy! Liczba postów: 3,921 Liczba wątków: 9 A dwójka zapitych karłów udających dzieci w urzędzie Stanu Cywilnego? Klasyka. Z głowy: "Nie mamy pańskiego płaszcza i co pan nam zrobi???" "Bardzo porządna dziewczyna... Trudno! Co robić..." "A co to za jedni? Dzieci do nagonki, z czworaków" "A ty skąd wiedziałaś że mnie zastaniesz? Przecież wiedziałaś, że wyjeżdżam. - No właśnie, tak przechodziliśmy i wpadliśmy... - Jak to przechodziliście? Z tragarzami?! - Tak, właśnie przechodziliśmy. Z tragarzami. Bardzo cię polubiłem chłopie!" Cały sens filmu oddaje ostatnia sceną ze śpiewająca Ewą Bem i węglarzem tłumaczącym życie w PRL-u i ówczesną rzeczywistość. Ale zgodzę się, że film może być czasem minimalnie za ciężki bo Bareja tutaj już pojechał grubo z PRL-em. Lżejsze i odrobinę śmieszniejsze jest "Co mi zrobisz jak mnie złapiesz" ;) 13-06-2020, 00:16 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 13-06-2020, 00:18 przez Doppelganger.) Mefisto Miszczu AVTAKa 2014/18/22 Liczba postów: 24,775 Liczba wątków: 67 - Pan jeździ w Ostatniej paróweczce? - Ja, a bo co? - Bo pojedziemy. Najpierw do Victorii, muszę w końcu coś zjeść. (...) - Straszne się tam chamstwo z całego świata zjeżdża. :) 13-06-2020, 00:29 Doppelganger Do the crane, Danny-boy! Liczba postów: 3,921 Liczba wątków: 9 Ale nie zgodzę się że Christina Paul zagrała jak drewno. Zagrała totalną idiotkę i wyszło jej to bardzo dobrze. "Heloou... Elie?? Wiesz, dzwonię właśnie do Ciebie bo nie mogę z Tobą rozmawiać... Mam gości... Nie, nie znasz... Zagraniczni... (i daje czyta z kartki kapitalnie łamaną angielszczyzną) If ju wud lajk sam wajn, plis help jorself. Dżeri" 13-06-2020, 00:55 Gieferg Captain Skullet Liczba postów: 17,630 Liczba wątków: 127 Cytat:Być może trzeba być trochę starszym aby ten ogarniać. Trochę starszym? Urodziłem się trzy miesiące po jego premierze. Change That Ring Tone. Get Some Guns N Roses, Or Something. Lauren Hissrich is shit at her job. 13-06-2020, 01:15 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 13-06-2020, 01:16 przez Gieferg.) Mefisto Miszczu AVTAKa 2014/18/22 Liczba postów: 24,775 Liczba wątków: 67 Może gdybyś urodził się trzy miesiące przed... 13-06-2020, 01:48 Krismeister Grał z Cruisem na plaży Liczba postów: 3,991 Liczba wątków: 11 A ja 17 lat po premierze :P Dzięki rodzicom, którzy włączali starsze polskie filmy kiedy tylko były w TV znam chyba z 70% polskiej kinematografii. Miś, Sami Swoi, Alternatywy 4, Zmiennicy, Vabank, Znachor, Hans Kloss, Janosik, Czterdziestolatek, Dezerterzy itd itd, inne dzieciaki oglądały Jetixa a ja polskie filmy na przemian z Cartoon Network xd 13-06-2020, 01:49 Gieferg Captain Skullet Liczba postów: 17,630 Liczba wątków: 127 A gdzie Pancerni? :P Oglądałem wymienione tytuły (bo nie było Jetixa i Cartoon Network :P), ale Misia akurat nie widziałem, a jak już obejrzałem, kompletnie mnie nie ruszył. Change That Ring Tone. Get Some Guns N Roses, Or Something. Lauren Hissrich is shit at her job. 13-06-2020, 10:33 simek . Liczba postów: 17,803 Liczba wątków: 41 Ja również Misia oceniam dosyć nisko, no może nie nisko, ale przeciętnie, czysto filmowo nie ma tam nic ciekawego, żaden artykuł, entuzjastyczna recenzja mnie nigdy nie przekonały do rzekomej genialności wizji Barei. Jest trochę śmiesznie, rzeczywiście, ale to powtarzane przez absolutnie wszystkich zdanie o "wyśmiewaniu absurdów PRL" to wg mnie żaden wyczyn, bo właściwie każdy materiał, fabularny czy dokumentalny z tamtego okresu w mniejszym czy większym stopniu takowe absurdy pokazuje, no bo system był absurdalny, a czasami czytając opinie o Misiu odnoszę wrażenie jakby Bareja to wymyślił i miał monopol, co jest bzdurą. 13-06-2020, 13:11 marsgrey21 kickicijajadada Liczba postów: 5,092 Liczba wątków: 1 Kilka razy widziałem w tv, w całości chyba raz i dosłownie kilka scen śmiesznych, reszta letnia. 13-06-2020, 13:21 Na początku nie będzie tradycyjnie kilku słów o mnie, tylko dwa cytaty: „- Powiedz mi, po co jest ten miś?- Właśnie, po co?- Otóż to, nikt nie wie po co, więc nie musisz się obawiać, że ktoś zapyta. Wiesz co robi ten miś? On odpowiada żywotnym potrzebom całego społeczeństwa. To jest miś na skale naszych możliwości. Ty wiesz co my robimy tym misiem? My otwieramy oczy niedowiarkom. Patrzcie, mówimy, to nasze, przez nas wykonane i to nie jest nasze ostatnie słowo! I nikt nie ma prawa się przyczepić, bo to jest miś społeczny, w oparciu o sześć instytucji – który sobie zgnije, do jesieni na świeżym powietrzu, i co się wtedy zrobi?- Protokół zniszczenia” I drugi „To jezioro damy tutaj, a ten niech sobie stoi w zieleni.” Dlaczego tak to sobie cytuję? Ponieważ jest to ni mniej ni więcej, tylko dowód na cykliczną strukturę czasu. Cykliczną, czyli taką, w której czas nie podąża naprzód z punktu od początku do końca wszechświata, po drodze organizując różne wydarzenia, tylko krąży po okręgu, na skutek czego te same wydarzenia powtarzają się w przewidywalnych odstępach. W jaki sposób jest to dowód? Oba te teksty napisane mniej więcej 40 lat temu (czyli w innym stuleciu, tysiącleciu i systemie politycznym), i idealnie opisywały ówczesną sytuację. Przez jakiś czas były symbolem czasów minionych by nagle znowu nabrać aktualności, z tym że o ile 40 lat temu były raczej żartem, to teraz stanowią w miarę precyzyjny opis sytuacji. Co zresztą doskonale odpowiada mojej teorii, albowiem jak wiadomo im częściej powtarza się jakiś dowcip, tym mniej śmieszny się on staje. A mojego Nobla przyślijcie na Poste restante, albowiem konspiracja ma swoje zasady". Komentarze (0)pokaż wszystkie komentarzeukryj najgorzej ocenianepokaż wszystkie komentarzePomoc | Zasady forumPublikowane komentarze sa prywatnymi opiniami użytkowników portalu. TVN nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. – Ten pękaty autobus nazywał się ogórek… To jest saturator, to pralka Frania… A ten komputer zajmował cały pokój… – A czemu ta pani ma na głowie takie coś z paskiem? – To jest czepek pielęgniarski, babcia taki nosiła. Tak mniej więcej wyglądały rozmowy z moimi córkami przy przeglądaniu zdjęć Grażyny Rutowskiej. Dla nich wycieczka w egzotyczny świat tatusiowego dzieciństwa, dla mnie powrót do widoków i rzeczy niegdyś tak swojskich, że właściwie niezauważanych. Grażyna Rutowska była warszawską dziennikarką i fotoreporterką, związaną przez wiele lat z „Dziennikiem Ludowym”, który w latach osiemdziesiątych sprzedawał się tylko w soboty, gdy dołączano do niego kolorową wkładkę z wizerunkiem muzycznej gwiazdy. W dni powszednie drukowano w nim sprawozdania ze zjazdów i plenów, czynów społecznych i imprez masowych ze szczególnym uwzględnieniem spraw wsi. Pewnie był też kącik listów do redakcji i program telewizyjny. Wszystko ilustrowane burymi, ziarnistymi zdjęciami, na których widać było co najwyżej zarysy postaci czy budynków. Co tak właściwie znajdowało się na tych fotografiach, doskonale pokazuje album wydany przez Narodowe Archiwum Cyfrowe, któremu Rutowska, zmarła w 2002 roku, zapisała prawie czterdzieści tysięcy swoich zdjęć. Fotografie Rutowskiej to świadectwo ćwierćwiecza jej pracy i podejmowanych przez nią na co dzień tematów. Część z pisanych przez nią tekstów pewnie traktowana była trochę jak obowiązkowa danina na rzecz propagandy, więc towarzyszące im zdjęcia miały walor czysto dokumentacyjny. Zdarzają się jednak i znakomicie utrwalone sceny rodzajowe, na przykład z kolejek, pełne napięcia i emocji. Czytelnicy „Dziennika Ludowego” zapewne przebiegali je obojętnie wzrokiem, gdyż świetnie znali utrwalone na nich sytuacje. Po latach jednak zyskały walor wartościowego źródła historycznego. Starannie wybrane fotografie podzielono na kilka grup tematycznych. Rozdział o propagandzie wypełniają obrazy pochodów, czynów społecznych, akademii ku czci, wyborów, dożynek czy gospodarskich wizyt w zakładach pracy. Buńczuczne hasła na murach i transparentach mówią o postępie, rozwoju i sojuszu robotniczo-chłopskim. Rozświetlone neony zachęcają do nabywania radzieckich zegarków, a murale zachwalają polskiego fiata i wyroby kosmetyczne Polleny, jednak pod tymi reklamami wiją się kolejki po mięso i książki, meble i pralki. Życie w epoce późnego Gomułki, a potem Gierka pełne było sprzeczności, niedoborów i jednocześnie rosnących oczekiwań społeczeństwa, którym nie mógł sprostać przemysł, mimo ogromnych inwestycji. W części poświęconej pracy widać zakłady mięsne, motoryzacyjne, elektroniczne, gdzie produkcja szła pełną parą – czemu więc po ich produkty ustawiały się nieustająco kolejki? Zmęczeni pracą i wystawaniem w ogonkach Polacy mogli korzystać z rozmaitych form wypoczynku, któremu Rutowska poświęciła wiele malowniczych kadrów, i uczestniczyć w wydarzeniach kulturalnych. Szczyt popularności przeżywały festiwale piosenki w Opolu i Sopocie, majowe kiermasze książki ściągały tłumy, podobnie jak wesołe miasteczka czy cyrki. Poparciem państwa cieszyły się też rozmaite formy sztuki ludowej – zespoły pieśni i tańca, twórcy wycinanek, świątków, haftów czy słomianych „misiów na miarę naszych możliwości”. Każdy z rozdziałów albumu poprzedzony jest przystępnym omówieniem zasadniczych kwestii, które ukazują zdjęcia. Dzieciom PRL-u wszystko jest dobrze znane, młodszym natomiast na pewno przyda się informacja, czym były czyny społeczne i Cepeliada. Podpisy pod zdjęciami nie tylko objaśniają gdzie, kiedy i w jakich okolicznościach wykonano zdjęcie, ale zwracają też uwagę na rozmaite detale, jak choćby modna peruka na głowie pracownicy zakładów produkujących bombki choinkowe. Wyszukiwanie dodatkowych smaczków na fotografiach może być rozrywką na długie godziny – śledzenie rozmaitości ubiorów, fryzur czy obuwia, porównywanie obecnego wyglądu znanych nam ulic z tym sprzed lat bardzo wciąga. Możliwości jest mnóstwo, szczególnie jeśli towarzyszą nam dociekliwe dzieci, którym trzeba wyjaśnić pojęcie „pralka wirnikowa” i „saturator”. PRL Grażyny Rutowskiej, tekst Łukasz Karolewski, wybór zdjęć Łukasz Karolewski, Katarzyna Kalisz, Sylwia Zawacka, Narodowe Archiwum Cyfrowe 2015 (cały album dostępny jest też w wersji elektronicznej: (Visited 734 times, 3 visits today) Jest taki dowcip o rabinie i kozie. Do rabina przychodzi biedak i skarży się na warunki mieszkaniowe. Że tłok, że żyć nie ma jak. Rabin radzi, by kupił kozę. Z nią już całkiem nie daje się wytrzymać. Mężczyzna wraca do rabina, a wtedy słyszy, że ma zwierzę sprzedać. Czyni tak i stwierdza, że życie jest cudowne. To ilustracja tego, że dawne przekleństwo po zmianach może okazać się dobrodziejstwem. Podobnie jest z dopiero co otwartym dworcem Łódź Fabryczna. Nie rozwiązuje on podstawowego problemu komunikacyjnego Łodzi – braku połączenia między dworcami Łódź Fabryczna i Łódź Kaliska. W efekcie nadal jest tak, że do Warszawy jedziemy z jednego dworca, a do Poznania z drugiego. Bo już jakoś tak jest, że aby transport kolejowy był skuteczny, to oprócz dworców konieczne są także tory. Oto po pięciu latach budowy mamy największy dworzec w Europie, za jedyne 2,3 mld zł (miało być 1,9 mld), który obsługuje ruch w jednym kierunku. I po co to wszystko? Nikt nie wie, więc nie trzeba się obawiać, że ktoś zapyta. Bo, jak mawiał Ryszard Ochódzki, „Prawdziwe pieniądze zarabia się tylko na drogich, słomianych inwestycjach”. Źródło:

miś na miarę naszych możliwości